Nú hef ég þörf fyrir að deila með ykkur, elsku lesendur, fjórða boðorðinu mínu.
Ég lá upp í rúmi heima hjá mér eitt kvöldið um hánótt og hlustaði á dóttur mína gráta. Ég var með litlu puttana í sitthvoru eyranu á mér í þeirri von að ég myndi heyra örlítið minna í henni. Ég var nefnilega að reyna kenna ungabarninu mínu uppeldisfræðina, eins og fram kemur í bókunum hvernig ala eigi upp gott ungabarn. Hún hlaut að geta sofnað án þess að fá pela.
Á meðan ég lá í rúminu og starði upp í loftið þá hugsaði ég um hvort barnið mitt væri virkilega svangt. Vantaði það kannski bara nánd og faðmlag? Þá leiddi ég hugann að fjórða boðorðinu mínu.
Það var nefnilega einu sinni þannig ég gerði ekki alveg greinarmun á því hvort mig vantaði eitthvað fyrir sálina eins og tildæmis faðmlag eða hvort að líkamanum mínum vantaði eitthvað, eins og mat.
Þegar mér leið illa, fékk lágar einkunnir í skólanum, var undir álagi eða var búin að koma illa fram við einhvern endaði ég með bland í poka fyrir framan sjónvarpið.
Það var líka þannig að ef mér gekk ofsalega vel í einhverju, hafði staðið mig vel yfir daginn, fékk ég mér mat.
Svo leið mér oft þannig að ég var hvort sem er búin að borða óhollt að ég gæti alveg eins fengið mér snickers. Það myndi ekki breyta neinu.
Stundum var ég eirðalaus. Leiddist eitthvað í rigningunni, þá var alveg tilvalið að finna sér eitthvað ætilegt og lesa góða bók.
Svo var það félagsskapurinn. Ísrúntur, matarveislur og kaffiboð voru mikið tilhlökkunarefni og kætti mitt hjarta mikið. Það var svo góð tilfinning að hlakka til. Mér leið vel á meðan.
Var ég svöng? Þurfti líkaminn minn í alvöru næringu?……
…..eða þurfti ég bara eitt gott faðmlag?
Kannski þurfti sálin mín bara næringu. Ekki líkaminn.
Mér finnst það tengjast svo mikið fjórða boðorðinu mínu: Borðaðu! – en á réttum forsendum.
Mér finnst líkaminn minn vera stundum eins og fyrirtæki. Ef starfsmennirnir fá ekki að borða á matmálstímum þá minnkar starfsgetan. Ef þeir fá ekki pásur, þá minnkar líka starfsgetan. Líkaminn þarf að fá næringu allan daginn, helst 6 sinnum á dag. Ef hann fær ekki að borða nema einu sinni til tvisvar á dag þá hægir hann á allri starfseminni og setur orkuna í „geymsluna“ sína sem er í mörgum tilfellum rassinn á okkur eða lærin. Svo situr orkan þar, sem fita, þangað til við eyðum henni upp. Með hreyfingu.
Með reglulegu matarræði hjálpum við líkamanum að starfa eðlilega. Fyrst þegar ég las þessa kenningu, að borða reglulega, sex sinnum á dag grennir mann, var ég yfir mig hneyksluð. Borða OFTAR og grennast?? En ég áttaði mig ekki á því að það þýðir ekki að borða 6 pulsur með remó á dag og halda því fram að maður er í reglulegu matarræði og ætti að grennast. Þið áttið ykkur á þessu.
Fyrir sjö árum síðan, þegar ég ákvað að taka til í skrokknum og toppstykkinu þá byrjaði ég á að borða 6 – 7 sinnum á dag. Litlar krúttlegar máltíðir sem voru nokkuð litríkar og litu út fyrir að vera hollari en súkkulaðistykkin. Þó umbúðirnar af súkkulaðinu voru alveg jafn litríkar.
Eftir árið hafði ég losað mig við 9 kíló. Ég hætti engu.
Ég fór bara skyndilega að BORÐA.
Það sem ég gerði líka var að breyta hugarfarinu mínu til matar. Ég fór að hugsa um mat sem næringu til að geta haft orku yfir daginn, ekki sem huggun eða verðlaun.
Ég hætti að hugsa með tungunni.
Fjórða boðorðið mitt er því mjög ánægjulegt boðorð. Borðaðu! – en á réttum forsendum.
Það má borða. En gaman.
Það var einhvern tímann sagt við mig að Sunnudagar væri til sælu. Kannski liggur sælan ekki í að borða eins og ég held stundum. Einhverstaðar er líka skrifað að það sé sælla að gefa en þiggja. Hvernig væri að nýta þennan sunnudag í að gefa eitthvað af sér….hrós, bros eða þakklæti og sjá hvort sálin verði nokkuð svöng eftir á. Kannski er það sælla en að gefa líkamanum að borða.
Takk fyrir að lesa pistlana mína. Ég verð svo sæl þegar ég get gefið af mér og deilt reynslu minni til annarra sem vilja þiggja.
Njótið vikunnar og verið góð við hvert annað og sjálfa ykkur! Þið eruð frábær eins og þið eruð, munið það.
Kærleikur,
Ykkar Sigga
Heilbrigð Heilsuráðgjöf er hér á Facebook.
